De laatste doge van Venetië

In 1797 verovert Napoleon Venetië en komt er na elfhonderd jaar een eind aan de langst bestaande vrije republiek ter wereld. Ludovico Manin, de laatste doge van Venetië, zwicht voor Napoleons dreigement dat hij de stad zal verwoesten en legt zijn ambt neer. Een paar maanden later al verkwanselt de Franse generaal de dogestad aan zijn erfvijand Oostenrijk. Het verhaal van de laatste doge wordt verteld door zijn vertrouwelinge Barbara, een joods meisje uit Constantinopel dat als weeskind door Ludovico?s ouders in de familie werd opgenomen. Ze wordt Ludo?s speelkameraadje en dienares, en later zijn minnares. Ze voedt en verzorgt hem, ze kent zijn dromen en zijn wanhoop. Barbara spreekt over de tijd van ongeëvenaarde schoonheid, die ook een tijd van broosheid is. Bellini en Bellotto, Monteverdi en Vivaldi, carnaval en Canal Grande vormen het decor van haar verhaal. Joost Divendal ontsluiert de onverwoestbare schoonheid van de dogestad en brengt die eens temeer tot leven. In een heerlijke mengeling van feit en fictie geeft hij de lezer het gevoel in Venetië thuis te zijn.