Het probleem van een methode

Jean-Paul Sartre [1905-1980] geldt als een der belangrijkste schrijvers en denkers van de 20ste eeuw en als misschien wel de laatste «maître à penser» van onze tijd. Zijn oeuvre bestrijkt het gehele spectrum van grote romans als «La Nausée» en «Le Mur», grensverleggende theaterstukken als «Huis clos» en «Les Mains sales», via zijn onbarmhartige herinneringen aan zijn jeugdjaren in «Les Mots» (bij uitgever dezes verschenen als «De woorden»), tot politieke journalistiek, zoals in het mede door hem opgerichte tijdschrift «Les Temps modernes» en niet in de laatste plaats zijn filosofische geschriften.
In dat wijsgerige werk neemt «Het probleem van een methode» een bijzondere positie in. Met dit boek beoogde Sartre te komen tot een even fundamentele als heldere plaatsbepaling. De tekst werd oorspronkelijk geschreven als een inleiding voor buitenstaanders en mede daarom werd dit boek misschien wel Sartres toegankelijkste en meest systematische uiteenzetting van zijn denkbeelden. In dit onverminderd fascinerende betoog is Sartre in voortdurende kritische samenspraak met zijn inspiratiebronnen zoals Hegel, Kierkegaard en Marx, en met literaire grootheden als Gustave Flaubert en Markies de Sade.
Aldus biedt «Het probleem van een methode» beschouwingen over de relatie tussen filosofie en maatschappij, de dubbelzinnigheid van iedere ideologie, de ambigue wisselwerking tussen individu en geschiedenis en het kernprobleem van het menselijk bestaan: vrijheid. In die zin is dit boek een waarachtig, kritisch en intiem fi losofi sch zelfportret, en blijft van onverminderde betekenis voor deze tijd.

«Wie Sartre wil begrijpen als een groots tegendraads denker, leze dit boek.» ? Le Monde