Otto III, de verduisteraar van de middeleeuwen

Verdubbelingen van historische feiten, verzonnen keizers voor het verfraaien van stambomen, het ontbreken van archeologisch bewijs, schaarsheid aan bronnen en gebruikmaken van de menselijke neiging heiligen te vereren in plaats van te bekritiseren. Heeft dit er toe geleid dat de duistere middeleeuwen duister zijn omdat ze nooit hebben bestaan, maar zijn verzonnen? En heeft de zienswijze van de historische wetenschap er toe geleid dat we dit onvoldoende aan de kaak hebben durven stellen?

Kort na het einde van de duistere middeleeuwen, rond het eerste millennium leeft keizer Otto III. Volgens historici een keizer zonder noemenswaardige daden. Maar klopt dat wel? Met volle overtuiging probeerde deze man met zijn vriend paus Silvester II het nog jonge christendom zo snel mogelijk te verspreiden. Hebben zij om dit doel te bereiken een middel ingezet dat zelfs onze tijd nog op de kop kan zetten? Kan het zijn dat deze jong gestorven keizer de duistere middeleeuwen heeft verzonnen om ze daarna in het licht te zetten om religieuze redenen? En waarom hebben zij juist dit middel ingezet? Kunnen we over keizer Otto III zeggen: Notum est Reus, de dader is gevonden?

De verduisteraar van de middeleeuwen is een biografisch historische roman over keizer Otto III, waarin centraal staat hoe hij mogelijk eeuwen heeft verduisterd, aangevuld met een persoonlijk onderzoek naar bestaande kritieken van chronologie criticasters op het niet bestaan van de de duistere middeleeuwen en tegenargumenten van historici op deze hypothese.