Woorden breken

De psychoanalyse geldt in Nederland als een langdurige, moeizame therapie. Elders in het (nabije) buitenland wordt zij gezien als een non-conformistische wetenschap die zich op een indringende manier over de moeilijke condities van het menselijk bestaan buigt. De Utrechtse hoogleraar Antoine Mooij typeert haar als: 'de drager van een mensbeeld, waarin de mens verschijnt als een levend wezen, dat zichzelf en de wereld uitlegt en daardoor tot zelfbepaling in staat is'. Die uitspraak was richtinggevend voor dit boek, waarin een achttal auteurs uit Vlaanderen en Nederland de politiek en het bestuur van de moderne democratie tegen het licht houdt en aan een psychoanalytisch onderzoek onderwerpt. Als richtsnoer fungeert daarbij de notie van het 'Onbehagen in de cultuur' van Freud en het structuralisme van de Franse denker Jacques Lacan.

De in dit boek verzamelde analyses en beschrijvingen moeten worden beschouwd als aanzetten om zicht te krijgen op de weifelende symboliek van de moderen democratie. Zij zijn de haakjes uit de titel van het essay van Marc de Kesel; de denkfiguren die als raster van 'de macht van het volk over zichzelf' moeten fungeren.

Met bijdragen van René Boomkens, Christien Brinkgreve, René Foque, Martine Groen, Marc de Kesel, Paul Kuijpers, Antoine Mooij en Paul Verhaeghe.