We leven nog; Later is te laat

De 'Kronkels' van S. Carmiggelt (1913-1987) waren om hun hoge graad van herkenbaarheid geliefde dagelijkse kost bij het Nederlandse volk. De puntige, laconieke stijl ervan paste uitstekend in een luchtig medium als de krant. Niettemin is het werk, dat nauwelijks met het oog op duurzaamheid geschreven lijkt, inmiddels deel gaan uitmaken van de Nederlandse literatuurgeschiedenis. De Arbeiderspers publiceert sindsenkele jaren met een ijzeren regelmaat de delen van de heruitgave van Carmiggelts complete oeuvre naar de eerste druk van elke bundel.De hier bijeengebrachte bundels We leven nog en Later is te laat, verschenen oorspronkelijk in 1963 en 1964. De bundels staan vol gevarieerde verhalen die op onvergetelijke wijze het feestelijke gevoel van de jaren zestig oproepen.* Wat ik boeiend aan hem vind, is dat hij van typische gooi- en smijtachtige stukjes, die ik heel geestig vond, steeds beschouwender en soberder is geworden. Er bestaat geen betere kroniek vanaf 1945 tot het einde van zijn schrijverschap. - Kees Fens